پيام مقام معظم رهبري به بيستمين اجلاس سراسری نماز (19/7/1390)
بسم‌الله‌الرحمن‌الرحيم
انسان، به سرشت و طبيعت خود، مشتاق و نيازمندِ نيايش و خشوع در برابر خداوند است كه آفريننده‌ی همه‌ی نيكيها و زيبائيها است؛ و نماز، برآورنده‌ی اين نياز است. اديان الهی با تشريع نماز، كام تشنه‌ی فطرت انسان را سيراب ميكنند و او را از سرگشتگی و گمراهی در فرو نشاندن اين عطش طبيعی نجات می‌بخشند. تكرار نماز در هر روز و شب، فرصت و نعمتی است كه آدمی را از غرقه شدن در غفلت ميرهاند؛ به او مجال حضور دلْ آگاهانه در برابر خدا می‌بخشد؛ جان او را صيقل ميدهد و گوهر باطن او را درخشان می‌سازد.
ذِكر و نماز و نيايش آنگاه كه با سامان زندگی اجتماعی درهم می‌آميزد معجزه‌ی اسلام را در آرايش منظومه‌ی احكام عباديِ آن آشكار ميسازد. مسجد، مظهری از اين درهم آميختگی است. نماز در مسجد و با جماعت مؤمنان، همگانی نشستن بر گِردِ سفره‌ی ميهمانی خداوند است، و اين خود، بارِشِ رحمت الهی را انبوه‌تر و دل‌نشين‌تر می‌سازد.
به بركت نماز، فضای مسجد نورانی و عطرآگين ميگردد و سخن حق و آموزش دين و اخلاق و سياست در آن بيش از هر جای ديگر بر دل و جان می‌نشيند و به زندگی فرد و جامعه، سمت و سوی خدائی ميدهد.
مسجد را با اين نگاه بايد نگريست. روح مسجد، كالبد زندگی را پرنشاط و پرانگيزه ميسازد. در هر جا سامان زندگی است، مسجد، مركز و كانون اصلی است. در بنای شهر و روستا، در مدرسه و دانشگاه، در مراكز جمعيتی از بازارهای كسب و كار تا فرودگاهها و جاده‌ها و پايانه‌های سفری و تا آسايشگاهها و بيمارستانها و بوستانها و گردشگاهها، در همه و همه بايد مسجد را همچون قطب و محور بنا نهاد.
مسجد در همه جا بايد پاكيزه، زيبا و آرامبخش باشد. مديريت محتوايی و معنويِ مسجد كه بر دوش روحانی مسجد است بايد خردمندانه و مسئولانه، و حتی عاشقانه باشد. حوزه‌های علميه برای آماده‌سازی روحانيانی در اين طراز، وظيفه‌ئی ذاتی و طبيعی دارند.
اگر مسجد، كيفيت شايسته‌ی خود را بيابد، هزينه‌های مادی و معنوی بسياری از دوش جامعه و مردم و مسئولان برداشته خواهد شد.
به اميد آن روز، و با سلام بر حضرت بقية‌الله اروحنا فداه.
والسلام عليكم و رحمة‌الله
سيد علی خامنه‌ای
19/ مهر/1390
رهبر نشوی تنها، من يار تو میگردم