جغرافیاي اندونزي

این کشوربه مساحت 440 /919/1 كيلومتر مربع ، به شکل یک قوس، مشتمل بر هزاران جزیره در طول خط استوا ، مانند کالی مانتان، سوماترا، ایریان جایا ، مادورا ، سولاوزی ،جاوه ، بالی و جزایر سوندای کوچک (از جمله لامبارک، فلورس و تیمور) است.

اندونزی، چهارمین کشور پرجمعیت دنیا محسوب می شود و متشکل از 3700 جزیره که از این تعداد 3000 جزیره مسکونی است . مردم این کشور در سواحل جزایر و یا در دره ها و بخصوص در جزیره جاوه زندگی کرده و کشاورز می باشند بیشتر جزایر اندونزی ، غیر قابل سکونت هستند . این کشور، آب و هوای گرم و استوای داشته و باران های موسمی ، سبب رونق کشاورزی می شود.

جاوه و همسایه کوچکترش مادورا جمعیت متراکمی دارند و نزدیک به دو سوم مردم اندونزی را در خود جای میدهند . سلسله جزایر شمالی متشکل است از کالیمانتان (بخش اندونزیایی جزیره بورنئو)، جزایر نامنظم و کوهستانی سولاوسی ؛ سلبس، گوره ملوک، وایریان جایا (بخش غربی گینه نو).بیش از دو سوم این کشور از جنگلهای استوایی بارانی پوشیده شده است.

آب و هوا: آب و هوا استوایی و بارندگی در طول سال سنگین است.

حکومت اندونزي

هر پنج سال یکبار انتخابات برای 400 نفر از اعضای مجلس نمایندگان تحت نظام معین ، تعداد نمایندگان به نسبت جمعیت هر منطقه ، برگزار میگردد.،100 عضو دیگر را رئیس جمهور انتصاب میکند. مجلس شورای خلق ، که متشکل از اعضای مجلس نمایندگان به اضافه 500 نفر دیگر به نمایندگی از جانب دولتهای محلی، گروههای صنفی و ذینفع هر پنج سال یکبارتشکیل جلسه میدهد تا بر اصول کلی سیاست دولت نظارت کند و به انتخاب رئیس جمهور بپردازد.رئیس جمهور کابینه را انتصاب میکند. از 27 استان کشور دو تا خودمختارند.

احزاب سیاسی اصلی عبارتند از:

گلکار (اتحاد دولت)، گروه توسعه متحد (اسلامی)

حزب دموکرات اندونزی (مسیحی) و ملی گرا

استانهای خود مختار اندونزي عبارتند از : آچه به مركزيت پاندا آپه و يوگياكارتا به مركزيت يوگياكارتا

تاریخ اندونزي

تا۱۹۴۲ میلادی اندونزی متعلق به هلند بود و از ۱۹۴۲ تا ۱۹۴۵ تحت اشغال ژاپن در آمد. در ۱۷ اوت1949 ، حزب ملیون به رهبری دکتر احمد سوکارنو و دکتر حتی اعلام جمهوری کردند. چهار سال تمام میان نیروهای هلند و اندونزی جنگ بود. در نهایت در سال ۱۹۴۹ موافقت‌نامه‌ای امضا شد که طبق مفاد آن، همه سرزمین اندونزی بجز گینه نو بحکومت موقت (جمهوری) ایالات متحده اندونزی واگذار شد. در۱۶ دسامبر ۱۹۴۹، دکتر سوکارنو به ریاست جمهوری این کشور انتخاب گردید.

تاریخ معاصر اندونزي

از قرن هفدهم، هند شرقی مهم ترین و سودآورترین بخش امپراتوری هلند به شمار میرفت. به غیر از اشغال کوتاه مدت (1811 تا 1814) و قیام های موقتي محلی، هلند کنترل این کشور را تا 1942 حفظ کرد.

در این سال ژاپنی ها به این مستعمره هجوم آوردند و به عنوان آزاد کنندگان کشور از حکومت استعماری مورد استقبال اکثر اندونزیایی ها قرار گرفتند با تسلیم ژاپن در 1945، احمد سوکارنو (1901 تا 1970)، بنیانگذار حزب ملیون در 1927 – هند شرقی هلند را جمهوری مستقل اندونزی اعلام کرد.

هلندی ها پس از چهار سال جنگ متناوب و وحشیانه ، تحت فشار بین المللی استقلال اندونزی را در 1949 پذیرفتند. حکومت سوکارنو به طور فزاینده ای اقتدار طلب شد و کشور به هرج و مرج اقتصادی گرفتار گردید. او در 1962 گینه نوی هلند را تصرف کرد، که در1962 با عنوان ایریان جایا رسماً ضمیمه شد، هر چند جنبش جدایی طلب پا برجاست. بین 1963 تا 1966 سوکارنو کوشید با تهاجمات مسلحانه به شمال بورنئو فدراسیون نوپای مالزی را بی ثبات سازد.

ژنرال سوهارتو توانست با سرکوبی قیام کمونیستی در 1965 و 1966 سیاست ضد امریکایی سوکارنو را وارونه سازد ونهایتا با کمک دانشجویان و ارتش او را برکنار کند. در این مدت حدود 000/80 نفر از اعضای حزب کمونیست کشته شدند.

اقتصاد اندونزي

اندونزی از نظر مواد معدنی و نفت ، غنی بوده و ثروت فراوانی دارد،ولی به دلیل جمعیت زیاد نسبتا فقیر است.

بیش از 50% مردم این کشور ازراه کشاورزی امرار معاش می کنند و برنج محصول اصلی این کشوربه شمار میرود. لازم به ذکر است که کشاورزان مزارع بزرگ و روستاییان مقادیر زیادی ، تنباکو و ادویه هم تولید می کنند.

بخش صنعت بیشتر به فرآورده های مواد معدنی و محصولات کشاورزی میپردازد. اندونزی در دهه 1980 و اوایل دهه 1990به میزان رشد اقتصادی بالایی دست یافت.توریسم ، از منابع مهم درآمدهای ارزی اندونزی به شمار می رود.

بیشترین صادرات اندونزی به کشورهای آمریکا و ژاپن و چین و سنگاپور می‌باشد.

اندونزی از لحاظ معدنی کشوری ثروتمند می‌باشد و معادن نفت، گاز طبیعی، قلع، نیکل، زغال سنگ، بوکسیت و مس در این کشور موجود است اما به علت فزونی نسبت جمعیت به ثروت تعداد زیادی از مردم در فقر بسر می برند.

دین ومذهب

اين كشور با بيش از 220 ميليون نفر؛ پرجمعيت ترين كشور اسلامي محسوب مي شود كه بيشترين درصد آن را مسلمانان ؛ سپس مسيحي ها و دو درصد را هندوها و بودايي ها تشكيل مي دهند .

اسلام از قرن چهارم ه . ق توسط برخي تجار مسلمان و عمدتا هندي به اين كشور وارد شد بيشتر مسلمانان اين كشور شافعي مذهب می باشند.